قرآن و عترت

خدایا ما را لحظه ای از قرآن و اهل بیت جدا مگردان

قسمتی از خطبه نورانی غدیر :

مَعاشِرَالنّاسِ، الْقُرْآنُ یُعَرِّفُکُمْ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ بَعْدِهِ وُلْدُهُ، وَعَرَّفْتُکُمْ إِنَّهُمْ مِنِّی وَمِنْهُ، حَیْثُ یَقُولُ الله فی کِتابِهِ: (وَ جَعَلَها کَلِمَةً باقِیَةً فی عَقِبِهِ). وَقُلْتُ: «لَنْ تَضِلُّوا ما إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِما».

ای مردم! قرآن برای شما بیان می کند که امامان پس از علی (علیه السلام) فرزندان اویند و من به شما شناساندم که آنان از او و از من اند. آنجا که خداوند در کتاب خود می فرماید: «امامت را حقیقتی پایدار در نسل او قرار داد» و من نیز گفتم که: «مادام که به قرآن و امامان تمسک کنید، گمراه نخواهید شد.» 

علی (علیه السلام) برترین انسانها

                   

اهل سنت از طریق جابر بن عبد اللَّه انصارى و ابو سعید خدرى (رحمهما اللَّه تعالى) از پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم روایت مى‏کنند که ایشان فرمود:

«على برترین انسانهاست».[1][2]

-------------------------------------------

[1] ( 1)- الفردوس 3: 62/ 4175، سیر اعلام النبلاء 8: 205، زندگى امام على علیه السلام از کتاب تاریخ دمشق 2: 444- 448، تاریخ بغداد 3: 192 و 7: 421، کنز العمال 11: 625/ 33046، لسان المیزان 3: 166.

[2] مفید، محمد بن محمد، اثبات برترى حضرت أمیر مؤمنان علی بن أبى طالب علیه السلام، 1جلد، تاسوعا - تهران، چاپ: اول، 1379 

                                                                          

ولادت امام هادی علیه السلام مبارک

بمناسبت ولادت با سعادت امام علی النقی غلیه السلام زندگینامه مختصر همراه با چند روایت ارزشمند و نورانی از حضرتش آماده شده که خدمت شما گرامیان ارائه می گردد :

حضرت ابو الحسن على بن محمد عسکرى (ع) در روز 27 ذى حجه به دنیا آمد. سپس وى مى‏گوید: ابن عیاش گفته است: میلاد ابو الحسن ثالث روز دوم رجب بوده است. همچنین وى تولد آن حضرت را روز پنجم هم ذکر کرده است. شیخ گوید: ابراهیم بن هاشم قمى گفته است: ابو الحسن عسکرى (ع) در روز سه شنبه سیزدهم رجب از سال 214 هجرى دیده به دنیا گشود».

                    

فرق نبى، رسول و امام

فرق نبى، رسول و امام در چیست و چه تفاوتی دارند؟

«نبى» از لفظ «نبأ» به معنى خبر خطیر و بزرگ گرفته شده و مفاد لغوى آن حامل خبر بزرگ و یا مخبر از آن، مى باشد.([1])

لفظ «نبى» در قرآن مجید درباره ى انسانى به کار مى رود که وحى الهى را از خدا، به طریق مختلف مى گیرد و حقیقت«نبى» که معادل آن در فارسى «پیامبر» است جز این، چیز دیگرى نیست و هر نوع خصوصیتى که براى «نبى» در کتاب هاى لغوى و یا تفسیرى وحدیثى گفته شده است همگى خارج از مفهوم آن بوده و هرگز این لفظ بر آنها دلالتى ندارد و باید آنها را از قراین خارجى استفاده کرد.

شیخ طوسى مى فرماید:

«انّه مؤد من اللّه بلا واسطة من البشر»([2]):

«نبى آن گزارشگرى است که بدون وساطت بشرى، از خدا خبر مى دهد».

                                                                  

ویژه شهادت امام باقر (علیه السلام)

 شهادت امام باقر (علیه السلام) رو خدمت شما بازدید کننده ی گرامی تسلیت عرض می کنم .

به همین مناسبت چند جمله ای از روایات نورانی معصومین علیهم السلام خدمتتان ارائه می شود.

امام رضا(علیه السلام) و قرآن کریم

در شب شهادت امام رئوف و غریب ، عالم آل محمد(صلی الله علیه و آله) به نکته ی بسیار مهمی راجع به قرآن کریم که در کلام این امام بزرگوار آمده است برخوردم که امیدوارم مورد استفاده شما عزیزان قرار گیرد .

التماس دعا  

راز جاودانگی قرآن

الامام الرضا (علیه السلام) هو حبلُ الله المتین، و عروته الوثقی و طریقته المُثلی و لایخلقُ علی الأزمنِة و لایغثَ علی الألسنة لأنّه لم یُجعَل لزمانٍ دون زمانٍ بل جُعل دلیل البرهان والحجّة علی کلّ انسانٍ، لایأتیه الباطل من بین یدیه و من خلفه تنزیل مِن لَدُن حکیم حمید. (مسند الرضا(علیه السلام)، ج 1، ص 309).

وقتی در نزد حضرت امام رضا(علیه السلام) از جایگاه والای قرآن، سخن به میان آمد، آن بزرگوار در پاسداشت برهان و معجزه بودن این کتاب فرمود: «قرآن، ریسمان و رشته مستحکم و دستگیره نیرومند و راه روشن و تعالی بخش خدا است که انسان را به سمت و سوی بهشت رهنمون می شود و از گرفتار شدن به آتش جهنّم نجات می بخشد. این کتاب آسمانی در گستره زمان هرگز کهنگی نخواهد پذیرفت و تلاوت او بر زبان ها دشوار و خسته کننده نیست، راز و رمز این حقیقت آن است که قرآن فقط برای زمان خاصّی و امّت ویژه ای قرار داده نشده، بلکه این کتاب عالی ترین دلیل است برای هر انسانی، و هیچ گاه باطل و کاستی در آموزه هایش راه پیدا نمی کند. بدین سبب که از نزد پروردگار حکیم و ستودنی نازل شده است.

 

عبرت گرفتن در قرآن و روایات

بسم الله الرحمان الرحیم

درسها و عبرتها (قسمت دوم)

امروز می خواهم راجع به اهمیت عبرت و پندگرفتن در قران و حدیث کمی فکر کنیم .

ای کاش علاوه بر ما دیگران ! هم کمی همراه با ما فکر می کردند. بد نیست گاهی به گذشته و عملکرد و روش همیشگی شیطان در دشمنی با مومنان  بخصوص با شیعان و بالاخص با مملکت شیعی کمی بیشتر می اندیشیدیم و تجربیات آنها را چراغ راهمان قرار میدادیم. 

قرآن

 ۱. قَدْ کانَ لَکُمْ آیَةٌ فی‏ فِئَتَیْنِ الْتَقَتا فِئَةٌ تُقاتِلُ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ وَ أُخْرى‏ کافِرَةٌ یَرَوْنَهُمْ مِثْلَیْهِمْ رَأْیَ الْعَیْنِ وَ اللَّهُ یُؤَیِّدُ بِنَصْرِهِ مَنْ یَشاءُ إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَعِبْرَةً لِأُولِی الْأَبْصارِ (13)آل عمران

در دو گروهى که (در میدان جنگ بدر،) با هم رو به رو شدند، نشانه (و درس عبرتى) براى شما بود: یک گروه، در راه خدا نبرد مى‏کرد و جمع دیگرى که کافر بود، (در راه شیطان و بت،) در حالى که آنها (گروه مؤمنان) را با چشم خود، دو برابر آنچه بودند، مى‏دیدند. (و این خود عاملى براى وحشت و شکست آنها شد.) و خداوند، هر کس را بخواهد (و شایسته بداند)، با یارى خود، تأیید مى‏کند. در این، عبرتى است براى بینایان! (13)

 

 ۲. لَقَدْ کانَ فی‏ قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِی الْأَلْبابِ ما کانَ حَدیثاً یُفْتَرى‏ وَ لکِنْ تَصْدیقَ الَّذی بَیْنَ یَدَیْهِ وَ تَفْصیلَ کُلِّ شَیْ‏ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ .یوسف /۱۱۱

در سرگذشت آنها (در سرگذشت یوسف و برادرانش و انبیاء و رسولان گذشته و اقوام مؤمن و بى‏ایمان‏)درس عبرتى براى صاحبان اندیشه بود! اینها داستان دروغین نبود بلکه (وحى آسمانى است، و) هماهنگ است با آنچه پیش روى او (از کتب آسمانى پیشین) قرار دارد و شرح هر چیزى (که پایه سعادت انسان است) و هدایت و رحمتى است براى گروهى که ایمان مى‏آورند!

۳. هُوَ الَّذی أَخْرَجَ الَّذینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ مِنْ دِیارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ ما ظَنَنْتُمْ أَنْ یَخْرُجُوا وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ مانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَیْثُ لَمْ یَحْتَسِبُوا وَ قَذَفَ فی‏ قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ یُخْرِبُونَ بُیُوتَهُمْ بِأَیْدیهِمْ وَ أَیْدِی الْمُؤْمِنینَ فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الْأَبْصارِ .حشر /۲

او کسى است که کافران اهل کتاب را در نخستین برخورد (با مسلمانان) از خانه‏هایشان بیرون راند! گمان نمى‏کردید آنان خارج شوند، و خودشان نیز گمان مى‏کردند که دِژهاى محکمشان آنها را از عذاب الهى مانع مى‏شود امّا خداوند از آنجا که گمان نمى‏کردند به سراغشان آمد و در دلهایشان ترس و وحشت افکند، بگونه‏اى که خانه‏هاى خود را با دست خویش و با دست مؤمنان ویران مى‏کردند پس عبرت بگیرید اى صاحبان چشم!

۴. إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشى‏ . نازعات /۲۶ 

در این عبرتى است براى کسى که (از خدا) بترسد!  

 حدیث

غرر الحکم و درر الکلم

قصار کلمات حضرت امیرالمومنین (علیه السلام)

5951 3-  الاعتبار یفید الرّشاد.  پندگیرى (از روزگار) رفتن به راه راست را سود بخشد.

5954 6-  اعتبر تزدجر.  پند گیر تا باز ایستى (از گناهان).

5956 8-  افضل العقل الاعتبار، و افضل الحزم الاستظهار، و اکبر الحمق‏ الاغترار. برترین عقل پند گرفتن است، و برترین دوراندیشى پشت قوى کردن، و بزرگترین حماقت فریب خوردن است.

5961 13-  انّما البصیر من سمع ففکّر و نظر فابصر و انتفع بالعبر. جز این نیست که بینا کسى است که بشنود و اندیشه و تفکر کند، و بنگرد و بینا گردد، و از عبرتها سود برد.

5962 14-  اذا احبّ اللَّه عبدا وعظه بالعبر.  هرگاه خداوند بنده‏اى را دوست بدارد، به وسیله عبرتها پندش دهد.

5966 18-  رحم اللَّه امرء تفکّر فاعتبر و اعتبر فابصر.  خدا رحمت کند کسى را که تفکّر کند و عبرت گیرد، و پس از آن که عبرت گرفت بینا گردد.

5969 21-  فى تصاریف الدّنیا اعتبار.  در دگرگونیهاى روزگار عبرت است.

5973 25-  قد اعتبر من ارتدع. به حقیقت که عبرت گرفت کسى که باز ایستاد (از کارهاى خلاف).

5975 27-  کفى مخبرا عمّا بقى من الدّنیا ما مضى منها.  بس است براى آگاه کردن از آینده دنیا آنچه از آن گذشته و رفته است.

5981 33-  لاهل الاعتبار تضرب الامثال. براى عبرت گیرندگان است که مثلها زده مى‏شود.

5985 37-  من کثر اعتباره قلّ عثاره. کسى که پند گرفتنش بسیار باشد، لغزشش کم شود.

5998 50-  ما اکثر العبر و اقلّ الاعتبار.  چه بسیار است عبرتها و چه اندک است پند گرفتنها.

التماس دعا

سرآغاز

 

«قُلْ هَلْ یَسْتَوِی الَّذینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذینَ لا یَعْلَمُون‏»سوره زمر/۱۳

بگو: «آیا کسانى که مى‏دانند با کسانى که نمى‏دانند یکسانند؟»