یاد خدا پایانی ندارد

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: مَا مِنْ شَیْ‏ءٍ إِلَّا وَ لَهُ حَدٌّ یَنْتَهِی‏ إِلَیْهِ‏ إِلَّا الذِّکْرَ فَلَیْسَ لَهُ حَدٌّ یَنْتَهِی‏ إِلَیْهِ‏ فَرَضَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْفَرَائِضَ فَمَنْ أَدَّاهُنَّ فَهُوَ حَدُّهُنَّ وَ شَهْرَ رَمَضَانَ فَمَنْ صَامَهُ فَهُوَ حَدُّهُ وَ الْحَجَّ فَمَنْ حَجَّ فَهُوَ حَدُّهُ إِلَّا الذِّکْرَ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یَرْضَ مِنْهُ بِالْقَلِیلِ وَ لَمْ یَجْعَلْ لَهُ حَدّاً یَنْتَهِی إِلَیْهِ ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ- یا أَیُّهَا الَّذِینَ‏ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثِیراً وَ سَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَ أَصِیلًا ...

حضرت صادق علیه السلام فرمود: هیچ چیز نیست جز آنکه براى آن حدى (و اندازه ‏اى) است که‏ بدان پایان پذیرد مگر ذکر که حدى ندارد تا پایان پذیرد، خداى عز و جل فرائض را واجب کرده و هر که آنها را بجاى آورد همان حد و انتهاى آنها است- و (مانند) ماه رمضان پس هر که آن را روزه دارد همان حد آن است، و (مانند)حج (که واجب است) و هر که حج کرد بپایان رسانده-مگر ذکر که براستى خداى عز و جل به اندک آن راضى نشده و انتها و حدى براى آن قرار نداده که بدان پایان یابد، سپس این آیه را تلاوت فرمود: «اى آنان که ایمان آوردید خدا را بسیار یاد کنید ، و تسبیحش گوئید بامدادان و شامگاهان» (سوره احزاب آیه 41- 42) پس فرمود: خداى عز و جل براى آن حدى که بدان پایان پذیرد قرار نداده است.

الکافی (ط - الإسلامیة) ؛ ج‏2 ؛ ص498

 

تفکر

 بسم الله الرحمن الرحیم

الرعد : 3   وَ هُوَ الَّذی مَدَّ الْأَرْضَ وَ جَعَلَ فیها رَواسِیَ وَ أَنْهاراً وَ مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِ جَعَلَ فیها زَوْجَیْنِ اثْنَیْنِ یُغْشِی اللَّیْلَ النَّهارَ إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ

و اوست که زمین را گسترانید، و در آن کوه‏ هایى استوار و نهرهایى پدید آورد و در آن از همه محصولات و میوه‏ ها جفت دوتائى [که نر و ماده است‏] قرار داد، شب را به روز مى‏ پوشاند، [تا ادامه حیات براى همه نباتات و موجودات زنده ممکن باشد] یقیناً در این امور براى مردمى که مى‏ اندیشند نشانه‏ هایى [بر توحید، ربوبیّت و قدرت خدا] ست.

**************************

کَتَبَ هَارُونُ الرَّشِیدُ إِلَى أَبِی الْحَسَنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عِظْنِی وَ أَوْجِزْ  فَکَتَبَ إِلَیْهِ مَا مِنْ شَیْ‏ءٍ تَرَاهُ عَیْنُکَ إِلَّا وَ فِیهِ‏ مَوْعِظَةٌ..

هارون الرشید به امام کاظم علیه السلام نوشت که مرا مختصرا نصیحت کن (پند و اندرزیی بزرگ در قالب جمله ای کوتاه) پس امام علیه السلام برایش نوشتند که هیچ چیزی نیست که چشمت آن را ببیند مگر اینکه موعظه و پندی برای تو در آن چیز وجود دارد.

الأمالی( للصدوق) ؛ النص ؛ ص509 

خدای مظلوم

یونس : 12   «وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمَّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا إِلى‏ ضُرٍّ مَسَّهُ کَذلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ»

و انسان (منکر دیدار ما) وقتى بلایى به جانش وارد مى‏شود در همه احوال چه به پهلو و چه نشسته و چه ایستاده ما را به یارى خود مى‏خواند، ولى همین که بلایش را دور کنیم مى‏گذرد و مى‏رود مثل اینکه اصلا بلایى به او نرسیده بود (آرى، از ناحیه شیطان و هواى نفس) رفتار زشت اسرافگران در نظرشان جلوه داده شده .

 

الزمر : 49    «فَإِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعانا ثُمَّ إِذا خَوَّلْناهُ نِعْمَةً مِنَّا قالَ إِنَّما أُوتیتُهُ عَلى‏ عِلْمٍ بَلْ هِیَ فِتْنَةٌ وَ لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لا یَعْلَمُونَ»

انسان چنین است که وقتى گرفتار مى‏شود ما را مى‏خواند و همین که نعمتى به او می دهیم مى‏گوید این از علم خودم به دست آمده لیکن همین نعمت فتنه و آزمایش اوست اما بیشترشان نمى‏ فهمند .