بسم الله الرحمان الرحیم
سجده
قسمت دوم : سجده در روایات - 2
وَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ (علیه السلام)
أَوْحَى اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى إِلَى مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ (علیه السلام)
أَ تَدْرِی لِمَ اصْطَفَیْتُکَ بِکَلَامِی دُونَ خَلْقِی قَالَ مُوسَى لَا یَا رَبِّ
قَالَ یَا مُوسَى إِنِّی قَلَّبْتُ عِبَادِی ظَهْراً وَ بَطْناً فَلَمْ أَجِدْ فِیهِمْ
أَحَداً أَذَلَّ نَفْساً لِی مِنْکَ یَا مُوسَى إِنَّکَ إِذَا صَلَّیْتَ وَضَعْتَ خَدَّیْکَ
عَلَى التُّرَابِ.
و امام باقر (علیه السّلام) فرمود: خداوند
تبارک و تعالى به موسى (علیه السّلام) وحى فرستاد: آیا میدانى چرا از میان مردم تو
را به سخن گفتن با خود برگزیدم؟
موسى علیه السّلام عرض کرد: پروردگارا،
نه نمى دانم، خداوند فرمود: من بندگانم را زیر و رو کردم (آزمایش نمودم) و در میان
آن خاکسارتر و فروتن تر از تو نسبت بخود نیافتم، اى موسى براى اینکه چون تو از نماز فارغ می شوى دو گونه ی خود
را بر خاک مى نهى. (یعنى اظهار کوچکى و ناچیزى می نمایى).
من لا یحضره الفقیه ؛ ج1 ؛ ص332