امام حسین (علیه السلام) در قرآن کریم 3

 

11. صور الهی

نازعات آیات 6و7 : «یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ».

روزى که لرزاننده همه چیز را به شدت بلرزاند در حالى که لرزاننده دیگرى از پى آن در آید

از امام صادق ـ علیهم السّلام ـ روایت است که منظور از «الراجفة» حسین بن علی ـ علیه السّلام ـ است.

 

12. مثل اصحاب کهف

کهف آیه 9 : «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً».

«آیا گمان کردی اصحاب کهف و رقیم از آیات عجیب ما بودند؟»

منهال می‌گوید: بخدا در دمشق بودم که دیدم، سر بریدة حسین بالای نیزه آیة فوق را تلاوت نمود.

.13. مغربین

الرحمن آیه 17 : «رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَ رَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ».

آن خدایی که آفرینندة دو مشرق و مغرب است.

در روایتی که از امام صادق ـ علیه السّلام ـ ، در مورد آیة فوق پرسیدند ایشان فرمود: منظور از، «مشرقین» رسول خدا و امیرالمؤمنین ـ علیهما السّلام ـ است و منظور از «مغربین» امام حسن و امام حسین ـ علیهما السّلام ـ است.

 

14 . آینه طهارت

احزاب آیه 33 : «إِنَّما یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً».[27]

خداوند چنین می‌خواهد که رجس و هر آلایش را از شما خانوادة نبوت ببرد و شما را از هر عیب پاک و منزه می‌داند.

روایات بی‌شماری در تفسیر این آیة شریفه از معصومین ـ علیهم السّلام ـ وارد شده است که فرموده‌اند، منظور از «اهل‌البیت» خمسة طیبه هستند.[28]

 

15 . پشتوانة امامت

زخرف آیه28 : «وَ جَعَلَها کَلِمَةً باقِیَةً فِی عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ».

و این خدا پرستی را در همة ذرّیة خود (محمد ـ صلی الله علیه و آله ـ) تا قیامت باقی قرار داد تا فرزندانش به خدای یکتا رجوع کنند.

از رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ نقل شده است که فرمود: خداوند امامت را در پشت حسین ـ علیه السّلام ـ قرار داد و نُه امام دیگر از صُلب اویند.

 

16. مزدی نمی‌خواهم

شوری آیه23 : «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى...».

بگو مزدی برای رسالت نمی‌خواهم مگر دوستی و محبت با خویشاوندانم.

از رسول خدا سؤال کردند منظور از «قربی» در آیة فوق چه کسانی هستند؟حضرت فرمود: علی و فاطمه، حسن و حسین ـ علیهم السّلام ـ .

  

17. در راه حج

قصص آیه 21 : «فَخَرَجَ مِنْها خائِفاً یَتَرَقَّبُ...».

پس (موسی) هراسان از شهر خارج شد در حالی که چشم به راه بود.

وقتی امام حسین ـ علیه السّلام ـ از مدینه به طرف مکه راهی شد، آیة فوق را قرائت می‌کرد.