امام حسین (علیه السلام) در قرآن کریم 1

1.لؤلؤ و مرجان

الرحمن آیه 22 : «یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ». و خارج کرد از آن دو دریا، لؤلؤ و مرجان را.

از امام صادق ـ علیه السّلام ـ روایت است که منظور از «لؤلؤ و مرجان» امام حسن و حسین ـ علیهما السّلام ـ است.

 

2. عروة الوثقی

البقرة آیه 256 : «... فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى لاَ انْفِصامَ لَها...». به رشتة محکم و استواری چنگ زده و هرگز گسسته نخواهد شد.

امام باقر ـ علیه السّلام ـ از حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله ـ نقل می‌کند که آن حضرت فرمود: هرگاه می‌خواهید به رشتة محکمی چنگ بزنید، پس به ولایت بگیرید علی و حسن و حسین را.

 

3. پیروزی بزرگ

نساء آیه 73 : «یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً».

می‌گویند: ای کاش ما هم با آنها بودیم و به رستگاری بزرگی می‌رسیدیم.

امام رضا ـ علیه السّلام ـ به «ریّان بن شبیب» فرمود: ای پسر شبیب! اگر دوست داری که در مکان‌های بنا شده در بهشت با پیامبر و خاندانش باشی، پس قاتلان حسین ـ علیه السّلام ـ را لعنت نما، ای پسر شبیب! اگر دوست داری به ثواب کشته‌شدگان در راه حسین برسی پس چون او را یاد کنی بگو: «ای کاش با آنان بودم و به پیروزی و کامیابی بزرگی می‌رسیدم».

 

4. خویشاوندان پیامبر

نساء،آیه  36: «وَ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ لا تُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً وَ بِذِی الْقُرْبى...»

و خدای یکتا را بپرستید و هیچ چیزی را شریک او نگیرید و احسان کنید به پدر و مادر و خویشاوندان.

در روایتی از امام صادق ـ علیه السّلام ـ آمده است که منظور از «والدین» رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ و علی ـ علیه السّلام ـ است و منظور از «ذی‌القربی» حسن و حسین ـ علیهما السّلام ـ است.

 

5 .نفس مطمئنه

الفجر آیه 27 و 28 : «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِی إِلى رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً».

تو ای روح آرام یافته به سوی پروردگارت بازگرد. در حالی که هم تو از او خشنودی و هم او از تو خشنود است.

امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمود:

سورة فجر را در نمازهای واجب و مستحب خود بخوانید، که آن سوره امام حسین ـ علیه السّلام ـ است.

«ابو اُسامه» که در مجلس حاضر بود پرسید: چگونه این سوره به حسین بن علی اختصاص دارد؟ فرمود: آیا آن سخن را نشنیده‌ای که خدا فرمود:

«یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ» منظور خداوند از نفس مطمئنّه، حسین بن علی است که دارای روح آرام یافته‌ای است و هم خدا از او راضی است و هم او از خدا راضی است.