ای دنیا

یا علی علیه السلام
ضرار بن حمزه ضبابى به شام رفت و هنگامی که بر معاویه وارد شد، معاویه از او خواست از حالات امام بگوید، گفت على (علیه السلام) را در حالى دیدم که شب پرده هاى خود را افکنده بود، و او در محراب ایستاده، محاسن را به دست گرفته، چون مارگزیده به خود مى پیچید، و محزون مى گریست و مى گفت: اى دنیا!! اى دنیا! از من دور شو، آیا براى من خودنمایى مى کنى؟ یا شیفته من شده اى تا روزى در دل من جاى گیرى؟ هرگز اینچنین مباد! غیر مرا بفریب، که مرا به تو هیچ نیازى نیست، تو را سه طلاقه کرده ام، تا بازگشتى نباشد، دوران زندگانى تو کوتاه، ارزش تو اندک، و آرزوى تو پست و حقیر است. آه از توشه اندک، و درازى راه، و دورى منزل، و عظمت روز قیامت.(نهج البلاغة (صبحی صالح)، حکمت 75 ص:481)

در صورت تمایل برای مطالعه متن عربی حدیث به ادامه بروید

وَ مِنْ خَبَرِ ضِرَارِ بْنِ [ضَمْرَةَ الضَّابِیِ‏] حَمْزَةَ الضَّبَائِیِّ عِنْدَ دُخُولِهِ عَلَى مُعَاوِیَةَ وَ مَسْأَلَتِهِ لَهُ عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ علیه لسلام وَ قَالَ فَأَشْهَدُ لَقَدْ رَأَیْتُهُ فِی بَعْضِ مَوَاقِفِهِ وَ قَدْ أَرْخَى اللَّیْلُ سُدُولَهُ وَ هُوَ قَائِمٌ فِی مِحْرَابِهِ قَابِضٌ عَلَى لِحْیَتِهِ یَتَمَلْمَلُ تَمَلْمُلَ السَّلِیمِ وَ یَبْکِی بُکَاءَ الْحَزِینِ وَ [هُوَ] یَقُولُ- یَا دُنْیَا یَا دُنْیَا إِلَیْکِ عَنِّی أَ بِی تَعَرَّضْتِ أَمْ إِلَیَّ [تَشَوَّفْتِ‏] تَشَوَّقْتِ لَا حَانَ حِینُکِ هَیْهَاتَ غُرِّی غَیْرِی لَا حَاجَةَ لِی فِیکِ قَدْ طَلَّقْتُکِ‏ ثَلَاثاً لَا رَجْعَةَ فِیهَا فَعَیْشُکِ قَصِیرٌ وَ خَطَرُکِ یَسِیرٌ وَ أَمَلُکِ حَقِیرٌ آهِ مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ وَ طُولِ الطَّرِیقِ وَ بُعْدِ السَّفَرِ وَ عَظِیمِ الْمَوْرِد.