دعای روز 22 ماه مبارک رمضان

با یکی از مهمترین موجبات رضایت خدا آشنا شویم

المائدة : 119  «قالَ اللَّهُ هذا یَوْمُ یَنْفَعُ الصَّادِقینَ صِدْقُهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها أَبَداً رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ» ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ

خداوند مى‏گوید: «امروز، روزى است که راستى راستگویان، به آنها سود مى‏ بخشد؛ براى آنها باغهایى از بهشت است که نهرها از زیر (درختان) آن مى‏ گذرد، و تا ابد، جاودانه در آن مى ‏مانند؛ هم خداوند از آنها خشنود است، و هم آنها از خدا خشنودند؛ این، رستگارى بزرگ است!

ترجمه تفسیر المیزان    ج‏6    360   
لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِینَ فِیها أَبَداً رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ" خداوند از آنان راضى است براى آن صداقت‏هایى که در دنیا از خود نشان دادند، و آنان از خدا راضى هستند براى آن ثواب‏هایى که به ایشان مرحمت فرمود. در این آیه خوشنودى را متعلق به خود بندگان راستگوى خود نمود، نه به راستگویى‏شان‏
 
رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ" دلالت مى‏ کند بر اینکه خداى تعالى نه تنها از صداقت صادقین خوشنود است بلکه از خود آنان نیز راضى است و معلوم است که خوشنودى خدا وقتى به خود آنان تعلق مى‏ گیرد که غرضش از خلقت‏شان حاصل شده باشد و غرض از خلقت را در آیه:" ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ"  بیان فرموده، پس غرض پروردگار از خلقت انسان همان عبودیت و بندگی است، وقتى خداى سبحان از کسى- نه تنها از عملش- خوشنود مى ‏شود که نفس او مثل اعلاى عبودیت باشد. یعنى خود را بنده کسى بداند که مربى هر چیزى است، خود را و هیچ چیز دیگرى را جز بنده و مملوک او و خاضع در برابر ربوبیت او نبیند، جز او هدفى و جز بسوى او بازگشت و رجوعى نداشته باشد.

و از آثار این مقام این است که وقتى نفس بنده داراى ذلت عبودیت شد و آنچه را که به چشم و دل خود درک نمود، همه را مملوک خدا و خاضع در برابر او دانست قهرا از او خشنود مى‏ شود. زیرا مى ‏بیند که اگر خدا به او داده آنچه را که داده همانا از فضل و کرمش بوده نه اینکه او از خدا طلبکار و بر خدا واجب و حتم بوده که آن را بدهد.
و اگر هم چیزى را از او دریغ داشته و نداده آن هم از روى حکمت بوده. علاوه بر این،

خداى تعالى در باره حال بندگان مرضى خود در بهشت فرموده:" لَهُمْ ما یَشاؤُنَ" (برای آنها هرچه بخواهند وجود دارد) و معلوم است که وقتى انسان به هر چه که بخواهد بتواند دسترسى پیدا کند البته راضى خواهد شد. این است منتها درجه سعادت براى آدمى از نظر اینکه بنده است. و لذا خداى تعالى کلام خود را به همین معنا پایان داده و فرموده:" وَ ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ‏- این است سعادت و رستگارى عظیم".