سجده در روایات 2
بسم الله الرحمان الرحیم
سجده
وَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ (علیه السلام) أَوْحَى اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى إِلَى مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ (علیه السلام) أَ تَدْرِی لِمَ اصْطَفَیْتُکَ بِکَلَامِی دُونَ خَلْقِی قَالَ مُوسَى لَا یَا رَبِّ قَالَ یَا مُوسَى إِنِّی قَلَّبْتُ عِبَادِی ظَهْراً وَ بَطْناً فَلَمْ أَجِدْ فِیهِمْ أَحَداً أَذَلَّ نَفْساً لِی مِنْکَ یَا مُوسَى إِنَّکَ إِذَا صَلَّیْتَ وَضَعْتَ خَدَّیْکَ عَلَى التُّرَابِ.
و امام باقر (علیه السّلام) فرمود: خداوند تبارک و تعالى به موسى (علیه السّلام) وحى فرستاد: آیا میدانى چرا از میان مردم تو را به سخن گفتن با خود برگزیدم؟
موسى علیه السّلام عرض کرد: پروردگارا، نه نمى دانم، خداوند فرمود: من بندگانم را زیر و رو کردم (آزمایش نمودم) و در میان آن خاکسارتر و فروتن تر از تو نسبت بخود نیافتم، اى موسى براى اینکه چون تو از نماز فارغ می شوى دو گونه ی خود را بر خاک مى نهى. (یعنى اظهار کوچکى و ناچیزى می نمایى).
من لا یحضره الفقیه ؛ ج1 ؛ ص332
