سجده در روایات6
بسم الله الرحمان الرحیم
سجده
سجده در روایات6
وَ کَانَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهما السّلام یَقُولُ فِی سُجُودِهِ : «اللَّهُمَّ إِنْ کُنْتُ قَدْ عَصَیْتُکَ فَإِنِّی قَدْ أَطَعْتُکَ فِی أَحَبِّ الْأَشْیَاءِ إِلَیْکَ وَ هُوَ الْإِیمَانُ بِکَ مَنّاً مِنْکَ عَلَیَّ لَا مَنّاً مِنِّی عَلَیْکَ وَ تَرَکْتُ مَعْصِیَتَکَ فِی أَبْغَضِ الْأَشْیَاءِ إِلَیْکَ وَ هُوَ أَنْ أَدْعُوَ لَکَ وَلَداً أَوْ أَدْعُوَ لَکَ شَرِیکاً مَنّاً مِنْکَ عَلَیَّ لَا مَنّاً مِنِّی عَلَیْکَ وَ عَصَیْتُکَ فِی أَشْیَاءَ عَلَى غَیْرِ وَجْهِ مُکَابَرَةٍ وَ لَا مُعَانَدَةٍ وَ لَا اسْتِکْبَارٍ عَنْ عِبَادَتِکَ وَ لَا جُحُودٍ لِرُبُوبِیَّتِکَ وَ لَکِنِ اتَّبَعْتُ هَوَایَ وَ اسْتَزَلَّنِی الشَّیْطَانُ بَعْدَ الْحُجَّةِ عَلَیَّ وَ الْبَیَانِ فَإِنْ تُعَذِّبْنِی فَبِذُنُوبِی غَیْرَ ظَالِمٍ لِی وَ إِنْ تَغْفِرْ لِی وَ تَرْحَمْنِی فَبِجُودِکَ وَ بِکَرَمِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.»
و امام سجّاد على بن الحسین علیهما السّلام در سجدهاش می فرمود:
پروردگارا، اگر من تو را نافرمانى کرده ام، ولی در محبوبترین چیزى که در نزد تو است اطاعتت کرده ام و آن ایمان به تو است که همین اطاعت هم منت و فضل تو بر من است نه آنکه من بر تو منّتى داشته باشم، و نافرمانى تو را در بدترین چیزها نزد تو یعنی فرزند قائل شدن و شریک قائل شدن برایت ترک کردم که همین هم منت و فضل تو بر من است نه آنکه من بر تو منّتى داشته باشم ، امّا آن نافرمانیهاى من در برخی کارها، نه از روى ستیز و دشمنى بوده، و نه از سرکشى و نخوت و امتناع از پرستش تو، و نه از روى انکار و عدم پذیرش پروردگاریت، بلکه پیروى از هوای نفسم کردم و شیطان مرا دچار لغزش کرد، بعد از آنکه حجّت بر من تمام و بیانت روشن بود و اکنون اگر بخاطر گناهانم عقوبتم کنى بر من ستم نکرده اى، و اگر چه (امید دارم) مرا بیامرزی و به من رحم کنی و آن از بزرگوارى و کرم تو است اى مهربانترینِ مهربانان».
من لا یحضره الفقیه ؛ ج1 ؛ ص333
