معرفی کتاب المحاسن
بسم الله الرحمان الرحیم
معرفى اجمالى کتاب المحاسن
« المحاسن»، به زبان عربى، تألیف ابو جعفر، احمد بن محمد بن خالد برقى است. کتاب، مشتمل بر روایات متعدد و متنوع در موضوعات گوناگون است.
شیخ صدوق، این کتاب را یکى از منابع مورد اطمینان و مشهور در میان فقهاى شیعه مى داند.
ابن ادریس، آن را یکى از اصول روایى مورد اعتماد شیعه مى خواند.
قاضى نور اللّه شوشترى، از آن، به عنوان پنجمین کتاب معتبر شیعه و در ردیف کتب اربعه (کافی ، تهذیب ، استبصار، من لا یحضر) سخن مى راند.(کتب اربعه چهار کتاب اصلی در بحث روایات و منبع مهمی در استخراج احکام بشمار می آیند.)
معرفی
نویسنده محاسن
ولادت
شیخ ابو جعفر، احمد بن محمد بن خالد بن عبد الرحمن بن محمد بن على برقى، از راویان حدیث و از فقهاى بزرگ شیعه و از یاران ائمه علیهم السلام به شمار مى آید.
احمد در روستاى «برق رود» از توابع شهر قم به دنیا آمد.
شخصیت
وى از شخصیتهاى برجسته راویان شیعه در قرن سوم هجرى به شمار مى آید و بسیارى از احادیث شیخ صدوق و شیخ کلینى به ایشان برمى گردد.
همانگونه که محدث نورى مى فرماید:« شیخ طوسى و نجاشى احمد را عالمی موثق و مورد اطمینان دانسته اند». او از ارزشمندترین راویان شیعه به شمار مى آید و بسیارى از علما و فقهاى بزرگ شیعه که مجموعه هاى روایتى نگاشته اند از او روایت نقل کرده اند.
برخى از بزرگان عناوین کتابهاى خود را نیز از او گرفته اند مانند: ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، علل الشرایع، قرائن و خصال.
دوران جوانى
احمد دوران جوانى را در محضر پدر بزرگوارش محمد بن خالد برقى، که خود از شخصیتهاى بزرگ شیعه و از مشایخ روایت و شخصیتى مورد اطمینان نزد امام موسى کاظم و امام رضا علیهما السلام بود به کسب علم پرداخت و توشه فراوانى برگرفت.
در این زمان بود که تصمیم گرفت همانند پدر، او نیز از راویان سخنان اهل بیت رسول خدا و خاندان عصمت و طهارت باشد و سخنان آن امامان معصوم علیهم السلام را به گوش جهانیان برساند.
تألیفات
احمد بن محمد بن خالد برقى تألیفات فراوانى دارد از جمله:
1- المحاسن، که شامل یکصد باب از ابواب فقه و حکمت و آداب و علل شرعیه و توحید و سایر مراتب اصول و فروع دین مى باشد که فقط بخشى از آن به دست ما رسیده است. این کتاب یک مجموعه بزرگ فقهى به شمار مى رود.
2- العویص 3- التبصرة 4- الرجال 5- البلدان 6- اختلاف الحدیث
وفات
احمد بن محمد برقى پس گذراندن عمرى پر برکت در سال 274 یا 280 هجرى چشم از جهان فرو بست و به سوى معبود و معشوق خویش پر کشید.
