ویژه شهادت امام باقر (علیه السلام)

 شهادت امام باقر (علیه السلام) رو خدمت شما بازدید کننده ی گرامی تسلیت عرض می کنم .

به همین مناسبت چند جمله ای از روایات نورانی معصومین علیهم السلام خدمتتان ارائه می شود.

بسم الله الرحمان الرحیم

ُ رَوَى ابْنُ الْقَدَّاحِ عَنْ الصادق (ع‏لیه السلام) مَا مِنْ شَیْ‏ءٍ إِلَّا وَ لَهُ حَدٌّ یَنْتَهِی إِلَیْهِ إِلَّا الذِّکْرَ فَلَیْسَ لَهُ حَدٌّ یَنْتَهِی إِلَیْهِ فَرَضَ اللَّهُ الْفَرَائِضَ فَمَنْ أَدَّاهُنَّ فَهُوَ حَدُّهُنَّ وَ شَهْرَ رَمَضَانَ فَمَنْ صَامَهُ فَهُوَ حَدُّهُ وَ الْحَجَّ فَمَنْ حَجَّ فَهُوَ حَدُّهُ إِلَّا الذِّکْرَ فَإِنَّ اللَّهَ لَمْ یَرْضَ فِیهِ بِالْقَلِیلِ وَ لَمْ یَجْعَلْ لَهُ حَدّاً یَنْتَهِی إِلَیْهِ ثُمَّ تَلَا یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثِیراً. وَ سَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَ أَصِیلًا فَلَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ حَدّاً یَنْتَهِی إِلَیْهِ قَالَ وَ کَانَ‏ أَبِی‏ کَثِیرَ الذِّکْرِ لَقَدْ کُنْتُ أَمْشِی مَعَهُ وَ إِنَّهُ لَیَذْکُرُ اللَّهَ وَ آکُلُ مَعَهُ الطَّعَامَ وَ إِنَّهُ لَیَذْکُرُ اللَّهَ وَ لَوْ کَانَ یُحَدِّثُ الْقَوْمَ مَا یَشْغَلُهُ ذَلِکَ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ کُنْتُ أَرَى لِسَانَهُ لَاصِقاً بِحَنَکِهِ یَقُولُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ کَانَ یَجْمَعُنَا فَیَأْمُرُنَا بِالذِّکْرِ حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ وَ کَانَ یَأْمُرُ بِالْقِرَاءَةِ مَنْ کَانَ یَقْرَأُ مِنَّا وَ مَنْ کَانَ لَا یَقْرَأُ مِنَّا أَمَرَهُ بِالذِّکْرِ وَ الْبَیْتُ الَّذِی یُقْرَأُ فِیهِ الْقُرْآنُ وَ یُذْکَرُ اللَّهُ فِیهِ تَکْثُرُ بَرَکَتُهُ وَ تَحْضُرُهُ الْمَلَائِکَةُ وَ تَهْجُرُهُ الشَّیَاطِینُ وَ یُضِی‏ءُ لِأَهْلِ السَّمَاءِ کَمَا تُضِی‏ءُ الْکَوَاکِبُ لِأَهْلِ الْأَرْضِ وَ الْبَیْت الَّذِی لَا یُقْرَأُ فِیهِ الْقُرْآنُ وَ لَا یُذْکَرُ اللَّهُ فِیهِ تَقِلُّ بَرَکَتُهُ وَ تَهْجُرُهُ الْمَلَائِکَةُ وَ تَحْضُرُهُ الشَّیَاطِینُ.

 

وَ قَالَ (علیه السلام) جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله و سلم فَقَالَ مَنْ خَیْرُ أَهْلِ الْمَسْجِدِ فَقَالَ أَکْثَرُهُمْ ذِکْ

 

«ابن القداح» از امام صادق (علیه السلام) روایت کرده است که فرمود:

 

«هر چیزى حدّى دارد که بدان منتهى مى‏گردد مگر «ذکر» که برایش حدّ و انتهایى نیست، خداوند متعال نمازهاى واجب را قرار داد که هر کس آنها را اداکرد، همان حدّش خواهد بود. اگر کسى ماه مبارک رمضان را روزه گرفت، حدّش را ادا کرده است اگر کسى حج را انجام داده، حدّش را ادا نموده است، اما «ذکر» این گونه نیست، خداوند سبحان در مورد ذکر، به کم راضى نشد و براى آن حدّ و انتهایى قرار نداده است».

 

آنگاه حضرت این آیه را تلاوت فرمود:

 

«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثِیراً وَ سَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَ أَصِیلًا

«اى کسانى که ایمان آورده‏اید! خداوند را فراوان یاد کنید و هر بامداد و شامگاه تسبیحش نمایید».

و فرمودند :

«بنا بر این آیه ، خداوند متعال براى «ذکر» حد و انتهایى قرار نداده است»

 

سپس فرمود:

 

 «پدر من (امام باقر علیه السلام)کثیر الذکر بود، با او راه که می‏رفتم، ذکر خدا می‏کرد. با او غذا هم که میخوردم، ذکر خدا را داشت. و اگر با مردم هم سخن می‏گفت: از ذکر خدا غافل نمی‏ماند. خودم دیدم که زبان مبارک حضرت به کامش چسبیده «لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ‏» میگوید. ما را جمع میکرد و دستور مى‏داد تا طلوع آفتاب، ذکر داشته باشیم. به هر یک از ما که توانایى قرائت قرآن را داشت، دستور می‏داد که قرآن تلاوت کند و هر کس که این توانایى را نداشت، دستور می‏داد که ذکر بگوید» یعنى: «خانه‏اى که در آن قرآن قرائت می‏شود و خدا یاد می‏گردد، برکتش زیاد است، ملائکه در آنجا حاضر میشوند و شیاطین آنجا را ترک می‏نمایند، چنین خانه ه‏اى براى اهل آسمان، نور میدهد، همچنان که ستارگان، براى اهل زمین نور میرسانند و خانه‏اى که در آن قرآن قرائت نمى‏گردد و خدا یاد نمیشود، برکتش کم است، ملائکه آنجا را ترک کرده، شیاطین حاضر می‏گردند.

حضزت در ادامه فرمودند :

«مردى نزد پیامبر- صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم- آمد و گفت: در بین اهل مسجد، چه کسى بهتر است؟ فرمود: کسى که بیشتر ذکر دارد».

عدة الداعی و نجاح الساعی ص 248