پایان شعبان در کلام امام خامنه ای

بیانات ؛ سال‏13
ماه‏ شعبان‏ هم عزیزان من! با قطع نظر از این تولدها و ولادتهاى مبارک، عید است؛ عید تقرب و توجه به خداوند و توسل قلبى به ساحت ربوبى؛ فرصت بزرگى است براى نورانى کردن دل و جان انسان و آماده شدن انسان براى ورود در ضیافت ماه مبارک رمضان. با این چشم نگاه کنیم به ماه‏ شعبان‏؛ ماه فرصت عبودیت خداوند و فرصت خودسازى.

بیانات ؛ سال‏1379
عبادت او چنان عبادتى بود که پاهایش از ایستادن در محراب عبادت ورم مى‏کرد. بخش عمده‏اى از شبها را به بیدارى و عبادت و تضرّع و گریه و استغفار و دعا مى‏گذرانید. با خداى متعال راز و نیاز و استغفار مى‏کرد. غیر از ماه رمضان، در ماه‏ شعبان‏ و ماه رجب و در بقیه‏ى اوقات سال هم آن‏طور که شنیدم در آن هواى گرم، یک روز در میان روزه مى‏گرفت. اصحاب او به او عرض کردند: یا رسول الله! تو که گناهى ندارى؛ «غفر الله لک ما تقدم من ذنبک و ما تأخّر» که در سوره‏ى فتح هم آمده: «لیغفر لک الله ما تقدّم من ذنبک و ما تأخّر» (64) این همه دعا و عبادت و استغفار چرا؟! مى‏فرمود: «أ فلا اکون عبداً شکورا»؛ (65) آیا بنده‏ى سپاسگزار خدا نباشم که این همه به من نعمت داده است؟!

استقامت او استقامتى بود که در تاریخ بشرى نظیرش را نمى‏شود نشان داد. چنان استقامتى به‏خرج داد که توانست این بناى مستحکم خدایى را که ابدى است، پایه‏گذارى کند. مگر بدون استقامت، ممکن بود؟ با استقامت او ممکن شد. با استقامت او، یارانِ آن‏چنانى تربیت شدند. با استقامت او، در آنجایى که هیچ ذهنى گمان نمى‏برد، خیمه‏ى مدنیّت ماندگار بشرى در وسط صحراهاى بى‏آب و علف عربستان برافراشته شد؛ «فلذلک فادع و استقم کما امرت». (66) این‏ها اخلاق شخصى پیامبر است.

و اما اخلاق حکومتى پیامبر. آن حضرت عادل و با تدبیر بود. کسى که تاریخ ورود پیامبر به مدینه را بخواند آن جنگهاى قبیله‏اى، آن حمله کردنها، آن کشاندن دشمن از مکه به وسط بیابانها، آن ضربات متوالى، آن برخورد با دشمن عنود چنان تدبیر قوى و حکمت‏آمیز و همه‏جانبه‏اى در خلال این تاریخ مشاهده مى‏کند که حیرت‏آور است و مجال نیست که من بخواهم آن را بیان کنم.

بیانات ؛ سال‏1380
عزیزان من! ماه رمضان در پیش است. تا چند روز دیگر مؤمنان- کسانى که لیاقت آن را دارند- در پاى سفره‏ى ضیافت الهى حاضر مى‏شوند. خودِ روزه، توجّه به خداى متعال، ذکرها و دعاهایى که در این ماه غالباً دلها به آن‏ها متمایل و متوجّه مى‏شوند، جزو سفره‏ى ضیافت الهى است. از این سفره حد اکثر استفاده را بکنید و خود را آماده نمایید. ماههاى رجب و شعبان، ماههاى آماده شدن دل انسان براى ماه رمضان است. از ماه‏ شعبان‏ چند روز بیشتر نمانده است. عزیزان من! فرزندان من! جوانان عزیز! از همین چند روز هم استفاده کنید. از خداوند بخواهید، دلهاى باصفاى‏

خود را متوجّه خدا کنید و با او حرف بزنید. زبان حرف زدن با خدا، زبان مخصوصى نیست؛ اما معصومین ما- کسانى که پایگاههاى قرب الهى را یکى پس از دیگرى طى کردند- با زبانهاى خوبى با خدا حرف زدند. آن‏ها راه سخن گفتن با خدا را به ما یاد دادند. این مناجات شعبانیّه، این دعاهاى ماه رجب و ماه شعبان، این مضامین عالى، این معارف رقیق و نورانى با الفاظ زیبا و معجزه‏گون، وسیله‏اى براى دعاکردن ماست. من همه‏ى شما عزیزان را به توجّه به دعا در این ایام، توجّه به نماز، اقبال به روزه و استفاده از روزها و شبهاى ماه رمضان دعوت مى‏کنم.
 
بیانات ؛ سال‏1383
. الآن ماه‏ شعبان‏ متأسفانه دارد تمام مى‏شود. ماه‏ شعبان‏، ماه دعا و ماه عبادت است. در همین صلواتى که در مفاتیح مقرر است: «الّذى کان رسول الله (صلّى الله علیه و آله) یدأب فی صیامه و قیامه فی لیالیه و ایّامه بخوعا لک فی اکرامه و إعظامه الى محلّ حمامه»؛ پیغمبر تا دم مرگ، تا آخر عمر، ماه‏ شعبان‏ را بزرگ مى‏داشت و در مقابل ماه‏ شعبان‏ خضوع مى‏کرد و عادت داده بود خودش را به صیام و قیام در ماه‏ شعبان‏. در دنباله‏ى این صلوات هست که: «اللّهم فأعنّا على الاستنان بسنّته فیه»؛ از خدا مى‏خواهد که ما را هم موفق بدار که همان سنت پیغمبر را در ماه‏ شعبان‏ رعایت کنیم. این ماه‏ شعبان‏- حتماً مى‏دانید دیگر- دالان و دهلیز ماه رمضان است. ماه رمضان تالار ضیافت الهى است؛ یک تالار عظیم که اگر کسى وارد آن تالار شد و به خود فرصت داد و همت کرد که از آنچه در آنجا خداى متعال آماده کرده، به خودش بهره‏یى برساند، بهره‏ى فراوانى خواهد برد که آن بهره در ماه شوال و ماه‏هاى دیگرِ سال نیست؛ فقط مخصوص ماه رمضان است. انواع و اقسام ضیافتهاى الهى: رحمت الهى، عزت الهى، توفیق الهى، قرب الهى، استغناى ناشى از تفضل الهى، رزق مادى، رزق معنوى، همه در ماه رمضان است؛ این‏ها را سر سفره‏ى ماه رمضان‏

بیانات، سال‏1383
گذاشته‏اند. بعضى‏ها مى‏آیند و به این سفره نگاه نمى‏کنند و از وسط این سفره و اشیاء آن عبور مى‏کنند و مى‏روند و هیچى هم گیرشان نمى‏آید؛ بعضى‏ها یک چیز مختصرى برمى‏دارند؛ یک روزه‏اى مى‏گیریم ما؛ یک مختصرکى، یک چیزى؛ اما بعضى‏ها نه، حسابى مى‏نشینند سر این سفره و از رحمت الهى کیسه‏ى خودشان را پُر مى‏کنند؛ عزت مى‏خواهند، دنیا مى‏خواهند، آخرت مى‏خواهند؛ رفع گرفتارى مى‏خواهند، گشایش در زندگى مى‏خواهند، استغناى طبع مى‏خواهند، صفات و خُلق حسنه مى‏خواهند؛ هرچه مى‏خواهند، براى خودشان و براى دیگران برمى‏دارند.

براى اینکه انسان بتواند وقتى وارد این تالار شد، چشمش باز باشد، غافل نشود، دچار گیجى و گولى نشود که سرش را بیندازد پایین و از این در وارد شود و از آن در بیرون برود؛ نگاهى به دوروبر کند و استفاده‏اى ببرد و براى اینکه این آمادگى در من و شما پیدا شود، این ماه رجب و شعبان را قرار داده‏اند؛ رجب یک‏جور، شعبان یک‏جور دیگر. رجب، بیشتر ماه نماز است؛ شعبان، بیشتر ماه دعا و روزه است؛ این مناجات شعبانیه را ببینید. من یک‏وقتى از امام (رضوان اللّه علیه) پرسیدم در این دعاهاى مأثورى که وجود دارد، شما کدام دعا را بیشتر از همه خوشتان مى‏آید و دوست دارید. فرمودند: دعاى کمیل و مناجات شعبانیه. اتفاقاً هر دو دعا هم مال ماه شعبان است؛ دعاى کمیل که مى‏دانید اصلًا ورود اصلى‏اش مال شب نیمه‏ى شعبان است، مناجات شعبانیه هم که از ائمه نقل شده، متعلق به ماه شعبان است. لحن این دو دعا به هم نزدیک است؛ هر دو عاشقانه است. در مناجات شعبانیه: «و ان ادخلتنى النّار اعملت اهلها انّى احبّک»؛ جهنم هم که من را ببرى، فریاد مى‏کشم تو را دوست دارم. و در دعاى کمیل: «لئن ترکتنى ناطقا لأضجّن الیک بین اهلها ضجیج الآملین و لأصرخنّ الیک صراخ المستصرخین و لأبکینّ بکاء الفاقدین»؛ اگر به من در جهنم اجازه بدهى و نطق را از من نگیرى، فریاد مى‏کشم؛ فریادِ امیدواران، فریادِ دلدادگان و فریادِ دلباختگان را.