ذکر در قرآن - قسمت اول
العنکبوت : 45 «اتْلُ ما أُوحِیَ إِلَیْکَ مِنَ الْکِتابِ وَ أَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ لَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ ما تَصْنَعُونَ»
آنچه را از این کتاب به تو وحى شده است، بخوان و نماز را برپا دار، یقیناً نماز از کارهاى زشت، و کارهاى ناپسند باز مىدارد و همانا ذکر خدا بزرگتر است، و خدا آنچه را انجام مىدهید، مىداند.
تفسیر
فرموده: نماز بگزار تا تو را از فحشاء و منکر باز بدارد، بلکه آنچه عاید تو مى کند بیش از این حرفها است، چون مهمتر از نهى از فحشاء و منکر این است که: تو را به یاد خدا مى اندازد، و این مهمتر است، براى اینکه ذکر خدا بزرگترین خیرى است که ممکن است به یک انسان برسد، چون ذکر خدا کلید همه خیرات است، و نهى از فحشاء و منکرات نسبت به آن فایده اى جزئى است.
البته این احتمال هم هست که مراد از" ذکر" همان اذکار زبانى نماز باشد، ولى در این صورت باز هم جمله مذکور در معناى ترقى است، چون معناى آیه این مى شود: نماز بخوان، تا تو را از فحشاء و منکر بازدارد، بلکه همان اذکارى که در نماز است، و یا خود نماز، مهمتر از آن بازدارى است، چون بازدارى مذکور یکى از آثار نیک ذکر است، و به هر تقدیر کلمه" ذکر اللَّه" بنا بر هر دو احتمال، مصدرى است که اضافه به مفعول خود شده، و آن چیزى که ذکر اللَّه از آن بزرگتر است عبارت است از نهى از فحشاء و منکر.المیزان ج/16 ص/203
اختصاصی سراج منیر
