النساء : 132 «وَ لِلَّهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ وَ کَفى بِاللَّهِ وَکیلاً»
براى خداست آنچه در آسمانها و زمین است؛ و کافى است که خدا، حافظ و نگاهبان آنها باشد.
امام سجاد (علیه السلام) :
«یا سیدی اِن وَکَلتَنی اِلی نفسِی هَلَکتُ»
ای آقای من اگر مرا به حال خودم رها کنی هلاک می شوم
بسم الله الرحمن الرحیم
آل عمران : 164 «لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنینَ إِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ وَ یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ إِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفی ضَلالٍ مُبینٍ»
یقیناً خدا بر مؤمنان منّت (توجه خاص) نهاد که در میان آنان پیامبرى از خودشان برانگیخت که آیات او را بر آنان مىخواند و [از آلودگىهاى فکرى و روحى] پاکشان مىکند، و کتاب و حکمت به آنان مىآموزد، و به راستى که آنان پیش از آن در گمراهى آشکارى بودند.
خطبه 158 نهج البلاغه در باره برتری حضرت رسول اعظم صلی الله علیه و اله و قرآن کریم
أَرْسَلَهُ عَلَى حِینِ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ
پروردگار وقتى رسول اللَّه (صلّى اللَّه علیه و آله) را فرستاد که پیامبران نبودند
الحجر : 87 «وَ لَقَدْ آتَیْناکَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانی وَ الْقُرْآنَ الْعَظیمَ»
ما به تو هفت آیه (سوره حمد) از کتاب ستوده و این قرآن بزرگ را داده ایم.
قال أبو عبدالله (علیه السلام): «ما من أمر یختلف فیه اثنان إلا و له أصل فی کتاب الله عز و جل، و لکن لا تبلغه عقول الرجال».وسائل الشیعه ج/26 ص/293
امام صادق علیه السلام فرمودند: هیچ موضوعی نیست که دو نفر در آن اختلاف کنند در حالی که برای آن راه حلی در قرآن وجود دارد ولی عقل مردم به آن نمی رسد.
یونس : 61 «وَ ما تَکُونُ فی شَأْنٍ وَ ما تَتْلُوا مِنْهُ مِنْ قُرْآنٍ وَ لا تَعْمَلُونَ مِنْ عَمَلٍ إِلاَّ کُنَّا عَلَیْکُمْ شُهُوداً إِذْ تُفیضُونَ فیهِ وَ ما یَعْزُبُ عَنْ رَبِّکَ مِنْ مِثْقالِ ذَرَّةٍ فِی الْأَرْضِ وَ لا فِی السَّماءِ وَ لا أَصْغَرَ مِنْ ذلِکَ وَ لا أَکْبَرَ إِلاَّ فی کِتابٍ مُبینٍ»
[اى پیامبر!] در هیچ حالت و کارى نمىباشى، و هیچ بخشى از قرآن را که از سوى خداست، تلاوت نمىکنى، و [شما اى مردم!] هیچ کارى انجام نمىدهید، مگر آنکه وقتى سرگرم به آن کار هستید، گواه و شاهد شماییم. و به اندازه وزن ذرهاى در زمین و آسمان از پروردگارت پوشیده نیست و نه کوچکتر از آن ذره و نه بزرگتر از آن نیست، مگر آنکه در کتابى روشن ثبت است.
الأنبیاء : 1 «اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسابُهُمْ وَ هُمْ فی غَفْلَةٍ مُعْرِضُونَ»
حسابرسى مردم نزدیک شده در حالى که آنان در غفلتند و روى گردانند.
بسم الله الرحمن الرحیم
الإسراء : 81 «وَ قُلْ جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً»
و بگو: حق آمد و باطل نابود شد؛ بىتردید باطل نابود شدنى است
النور : 55 «وَعَدَ اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دینَهُمُ الَّذِی ارْتَضى لَهُمْ وَ لَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً یَعْبُدُونَنی لا یُشْرِکُونَ بی شَیْئاً وَ مَنْ کَفَرَ بَعْدَ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ»
خدا به کسانى از شما که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام دادهاند، وعده داده است که حتماً آنان را در زمین جانشین [دیگران] کند، همان گونه که پیشینیان آنان را جانشین [دیگران] کرد، و قطعاً دینشان را که براى آنان پسندیده به سودشان استوار و محکم نماید، و یقیناً ترس و بیمشان را تبدیل به امنیت کند، [تا جایى که] فقط مرا بپرستند [و] هیچ چیزى را شریک من نگیرند. و آنان که پس از این نعمت هاى ویژه ناسپاسى ورزند [در حقیقت] فاسقاند.
النساء : 122 «وَ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَنُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها أَبَداً وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا وَ مَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ قیلاً»
وعده خدا حق است، و راستگوتر از خدا در وعده کیست؟
بسم الله الرحمن الرحیم
الأنفال : 73 «وَ الَّذینَ کَفَرُوا بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ إِلاَّ تَفْعَلُوهُ تَکُنْ فِتْنَةٌ فِی الْأَرْضِ وَ فَسادٌ کَبیرٌ»
و آنان که کافرند، دوستان و یاران یکدیگرند [و] اگر شما فرمان پیوند [با اهل ایمان و قطع رابطه با کافران] را به اجرا نگذارید فتنه و فسادى بزرگ در زمین پیدا خواهد شد.
حقّانیّت قرآن کریم که با براهین یقین‌بخش ثابت گردیده و شکوه و عظمت آن نیز با آن همه آثار و علایم روشن شده است، به شهادت دیگران نیازى ندارد، امّا حالت فیلسوفان و دانشمندانى که شدّت تشعشع آفتاب قرآن چشمان حیرت زده آنان را آن‌چنان خیره کرده که دوست و دشمن و سود و زیان را از هم نمی‌شناسند و بی‌اختیار و با اضطرار انگشت شهادت را به سوى اشعه قرآن دراز کرده و بر شکوه و عظمت آن و حتى بر حقانیّت آن گواهى می‌دهند، راستى منظره‌اى است دیدنى و خبرى است شنیدنى به همین منظور چند مورد از آن مطالب فراوانى را که گفته‌اند در این‌جا برای نمونه ذکر می کنیم
سوره مبارکه آل عمران آیه ۱۰۳
وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَمیعًا وَلا تَفَرَّقوا ۚ وَاذکُروا نِعمَتَ اللَّهِ عَلَیکُم إِذ کُنتُم أَعداءً فَأَلَّفَ بَینَ قُلوبِکُم فَأَصبَحتُم بِنِعمَتِهِ إِخوانًا وَکُنتُم عَلىٰ شَفا حُفرَةٍ مِنَ النّارِ فَأَنقَذَکُم مِنها ۗ کَذٰلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُم آیاتِهِ لَعَلَّکُم تَهتَدونَ﴿۱۰۳﴾
و همگی به ریسمان خدا [= قرآن و اسلام، و هرگونه وسیله وحدت]، چنگ زنید، و پراکنده نشوید! و نعمت (بزرگِ) خدا را بر خود، به یاد آرید که چگونه دشمن یکدیگر بودید، و او میان دلهای شما، الفت ایجاد کرد، و به برکتِ نعمتِ او، برادر شدید! و شما بر لبِ حفره‌ای از آتش بودید، خدا شما را از آن نجات داد؛ این چنین، خداوند آیات خود را برای شما آشکار می‌سازد؛ شاید پذیرای هدایت شوید.
«فَضْلُ الْقُرآنِ عَلی سائِر الکَلام کَفَضْل اللهِ عَلی خَلْقِهِ».[1]
برتری قرآن بر هرسخن دیگری مانند برتری خداست بر مخلوقاتش.
اولین گام برای احترام قرآن، رعایت احترام ظاهری قرآن است، از این رو معصومین (علیهم السلام) پیروان خود را به احترام ظاهر قرآن هم نیز سفارش کرده اند. لذا چون رعایت احترام قرآن موجب درک مقام و تقرّب به خدای سبحان و اولیاء دین (علیهم السلام) می شود، توجه به چند توصیه بسیار لازم است.
(1) نگهداری قرآن در جای مناسب و حفظ آن. یکی از مظاهر احترام قرآن این است که قرآن به گونهای نگهداری شود که سبب هتک حرمت آن نشود. بنابراین به موارد زیر توجه شود:
قرآن، وسیله تشخیص و جدایی حق از باطل
«وَ فُرقاناً لا یُخمَد بُرهانَهُ» ( خطبه/198)
جدا کننده ی حق و باطلی است که درخشش برهانش خاموش نگردد.
«قرآن مشتمل بر دلائلی است استوار و پایدار که حق وباطل را ازیکدیگر جدا و آشکار می سازد. واژه ی خمود(فرونشستن آتش)استعاره است زیرا ادله و براهین قرآنی از لحاظ تابندگی و روشنگری به آتش فروزانی شبیه است که شعله های روشنی بخش آن فرو نمی نشیند و امام علی(علیه السلام) این صفت آتش را که خمودی نمی پذیرد به قرآن نسبت داده است.»
انس با قرآن به انسان این توانایی را می دهد
بسم الله الرحمن الرحیم
محمد : 38 «ها أَنْتُمْ هؤُلاءِ تُدْعَوْنَ
لِتُنْفِقُوا فی سَبیلِ اللَّهِ فَمِنْکُمْ مَنْ یَبْخَلُ وَ مَنْ
یَبْخَلْ فَإِنَّما یَبْخَلُ عَنْ نَفْسِهِ وَ اللَّهُ الْغَنِیُّ وَ
أَنْتُمُ الْفُقَراءُ وَ إِنْ تَتَوَلَّوْا یَسْتَبْدِلْ قَوْماً
غَیْرَکُمْ ثُمَّ لا یَکُونُوا أَمْثالَکُمْ»
آرى، شما همان گروهى
هستید که براى انفاق در راه خدا دعوت مى شوید، بعضى از شما بخل مى ورزند؛
و هر کس بخل ورزد، نسبت به خود بخل کرده است؛ و خداوند بى نیاز است و شما
همه نیازمندید؛ و هر گاه سرپیچى کنید، خداوند گروه دیگرى را جاى شما مى
آورد پس آنها مانند شما نخواهند بود (و سخاوتمندانه در راه خدا انفاق مى
کنند).
خداوند متعال در قرآن کریم، مسلمانان بی‌تفاوت به رنج ستمدیدگان را چنین ملامت نموده و مورد توبیخ قرار مى‌دهد: «وَ ما لَکُمْ لا تُقاتِلُونَ فِى سَبِیلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْ هذِهِ الْقَرْیة الظَّالِمِ أَهْلُها وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ نَصِیراً [نساء / 75] چرا در راه خدا و در راه مردان و زنان و کودکانى که (به دست ستمگران) تضعیف شده‌اند، پیکار نمى‌کنید همان افراد (ستمدیده‌اى) که مى‌گویند: خدایا! ما را از این شهر که اهل آن ستمگرند، بیرون ببر و براى ما از طرف خود، سرپرست قرار ده و براى ما از طرف خود، یار و یاورى تعیین فرما!».
قرآن، نور همیشه تابان
ثُمَ انزَلَ عَلَیهِ الکِتابَ نوُراً لا تُطفَأُ مَصابیحُهُ وَسِراجاً لا یَخبوُ تَوَقُّدُهُ. (نهج البلاغه خطبه 198)
ترجمه:سپس قرآن را بر او (پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله) نازل فرمود، قرآن نوری است که چراغهایش (هرگز) خاموش نمی شود چراغی است که ظلمتها را از بین می برد و درخشندگی آن تمام نمی شود.
اربلی از امام حسن(علیه السلام) نقل می‌کند که فرمود: در این قرآن، چراغ‌های نور و شفای سینه‌هاست. پس باید سالک، در نور آن سلوک کند و با این ویژگی، دل خود را لگام زند؛ زیرا این اندیشیدن (و از نور قرآن بهره‌بردن) حیات دل بیناست؛ همان سان که آدمی در تاریکی ها، با (تابش) نور، روشنایی می‌گیرد.[1]
